Een team van rechercheurs werkte al jaren prettig samen, iedereen kende zijn of haar rol en deed wat die moest doen. Men deed graag een stapje extra voor elkaar en de “mensen-mens” chef werd gewaardeerd. Het kabbelde lekker door, week in, week uit. Door de samenvoeging met een ander team rechercheurs (met ook andere informele werkafspraken en omgangsvormen) ontstond een nieuwe situatie. Dit werd, op z’n zachtst gezegd, niet met luid gejuich en applaus ontvangen. Behalve door de leidinggevenden natuurlijk, hoewel als die echt eerlijk zouden zijn, ook niet echt zaten te wachten op de zoveelste verandering en hun goed draaiende team potentieel verstoord zagen worden. Gewoon onderzoeken draaien, zaken oplossen en boeven vangen. Toch?

Aan de hand van een eigen ontworpen verandertraject vooral gericht op de cultuur werden waarden, talenten en passies inzichtelijk gemaakt. Vertragen en inzoomen op het individu: hoe gaat het met je? Wat houdt je momenteel bezig? Waar maak je je zorgen om en wat gaat fantastisch? Kortom échte aandacht voor elkaar, ook conform hun diepste, innerlijke drive voor buiten. Er ontstond ruimte om vanuit gelijkwaardigheid, onderlinge verschillen met elkaar te bespreken en te respecteren. De belangrijke basis zoals vertrouwen en veiligheid was gelegd. Nu was de tijd rijp om te gaan versnellen en doordat ze nu zelf éérst konden vertragen, ontstonden ‘spontaan’ de mooiste ideeën om de samenwerking uit te breiden. Bijvoorbeeld: de bereik- en beschikbaarheid tijdens weekenden, zowel intern als voor burgers. Mooie bijvangst was dat de capaciteit efficiënter werd verdeeld waardoor de (weekend)belasting voor collega’s lager werd en meer balans ontstond tussen werk en privé.